Dag 22 Iemand waarvoor je, je leven in een oogwenk zou geven.

Dit is denk ik wel een saaie blog, maar ja hij stond er tussen dus heb ik hem gewoon netjes getypt.

Ik zou mijn leven geven voor de mensen van wie ik hou. M’n ouders, broertje, vriendinnen en andere familie.

Dag 21 Waar ben je het meest trots op!

Misschien klinkt dit dat wel iets of wat egoïstisch, maar ik ben het meest trots op mezelf!

Alles wat ik heb bereikt, geleerd,meegemaakt,gedaan heb ik zelf voor een groot deel gedaan. Natuurlijk ook met hulp van andere, maar de laatste stap moet ik altijd zelf zetten.

Niet alles ging en gaat zonder slag of stoot. Daarom ben ik zo blij dat de meeste dingen me toch zijn gelukt!  

Ik ben trots op mezelf om wie ik ben en wat ik al heb bereikt. En ik ben trots op de mensen die me daarbij hebben geholpen. En dat zijn vooral mijn ouders, thanks!

Dag 20 Wat heeft heel veel indruk op je gemaakt.

Soms heb ik een dag dat ik heel veel indrukken heb op dingen. Op hoe het leven loopt, hoe mensen kunnen zijn, en hoe sommige dingen gebeuren met een reden.

Soms maak je dan iets moois mee wat eigenlijk te mooi voor woorden is. Dat je bedenkt dat het leven eigenlijk iets heel moois is, waarin van alles gebeurd.

Ik bedenk me nu ook dat ik het moeilijk vind om uit te leggen wat ik bedoel. Maar misschien snap je al wel wat ik bedoel te zeggen.

*“Het leven is kort” Het leven is het langste wat je ooit zal meemaken!*

Dag 19 Een stuk uit een boek wat je heeft geraakt.

Ik, die lezen wel leuk vind maar het nooit vaak doet, moet toch eens vaker een boek pakken. Maar het boek wat me echt aansprak was “Komt een vrouw bij de dokter” en “De weduwnaar”.

Zo’n mooi en hartverscheurend verhaal. Als je dat leest wordt je echt even met je neus op de feiten gedrukt, want dit gebeurd echt.

Het gaat over dat een  stel Stijn&Carmen met dochtertje Luna ineens een klap krijgen in hun gelukkige leven. Carmen heeft borstkanker. Operaties, chemo’s en bestralingen, alles komt voorbij in het boek. Stijn gaat vreemd, omdat hij het op een gegeven moment niet meer aan kan. Bij Carmen krijgt hij niet de aandacht die hij wil.

Het stuk wat me het meest heeft geraakt is het stuk dat Carmen aan haar dochter Luna een kist geeft met allemaal herinneringen. Die mag ze open maken als ze jarig is. Dan zegt Luna: Maar..ik vind het zo erg dat je dood gaat. Dan breekt je hart echt en voor je het weet lopen de tranen over je wangen. Zo verschrikkelijk dat een kind zo jong haar moeder moet verliezen aan een rot ziekte. En dan bedenk je je, dit gebeurd ook in het dagelijkse leven.

Soms is het leven zo oneerlijk, maar ja je moet ermee leven!

Dag 18 Een foto dat je iets laat voelen.

Ik heb pas een foto gevonden van een aantal jaar terug. Ik zat op de ene knie van oma en mijn broertje op de andere knie. We lachten en oma zag je genieten van dat moment.

Ik voelde blijdschap maar ook verdriet. Blijdschap omdat we alledrie genoten en lachtten. Verdriet omdat oma er nu niet meer is en we de foto niet meer kunnen delen.

Dag 17 Hoe wil jij herinnerd worden

Eigenlijk zoals mensen mij gekend hebben, en ik weet natuurlijk niet hoe iedereen mij kent.

Maar wat ik wel hoop is dat ze me herinneren als een lieve meid, die het beste met iedereen voor heeft en altijd voor iedereen klaar zou staan. Zal luisteren naar verhalen en zou helpen waar ik kan.

Remember me as I am

Dag 16 Wat wil je bereiken in de in de aankomende 5 jaar.

Ik begin bij het halen van m’n rijbewijs. Ik hoop dat ik dat binnen nu en een paar weken wel op zak heb. 6 april had ik m’n tussentijdse toets. Helaas niet gehaald maar binnenkort mag ik op voor m´n rijbewijs. Jaa ik weet de datum al, maar liever zeg ik het niet tegen al te veel mensen. Dan word ik alleen maar zenuwachtiger van.  Ook hoop ik dat ik dan een mooie auto voor de deur heb staan, liefst een Golf maar ja daar zegt mijn bankrekening iets anders over. Ach..als ie maar mooi is en me brengt waar ik heen wil.

Over 5 jaar ben ik 23. Ik hoop dat ik dan al een mooie reis heb gemaakt. Ik zou zo graag op reis willen naar allerlei steden en landen. Alleen op dit moment durf ik dat nog niet zo. Wie moet ik meenemen, want nee ik moet er nu niet aan denken om alleen te gaan. Dus hopelijk kan ik dan al een aantal steden op m’n lijstje zetten.

Ik hoop dan ook dat ik nog steeds met zoveel plezier naar m’n werk ga als nu. In hopelijk dezelfde tandartsenpraktijk en met dezelfde collega’s.

Eigenlijk hoop ik dat ik dan verder op m’n ladder ben geklommen. Dat ik nog meer bereikt heb dan nu en dat ik daar van geniet. Dat ik een stapje dichterbij de echte ik ben gekomen.

Ik wil mezelf worden&blijven!

Dag 15 Een moment dat je leven heeft veranderd.

2 jaar geleden heeft mijn leven toch wel een klap gehad. Mijn broertje werd ziek (en hij is nooit ziek) dus dat was voor ons al een beetje raar. Hij lag op bed, spuugde alles eruit en hield niks binnen. Huisarts is een aantal keer geweest. Buikgriepje kregen we te horen. Nah, ok hij moest zorgen dat ie niet uitdroogde en daar konden we het mee doen. Op een zaterdag avond, mama en ik waren naar de camping geweest en papa en Desley waren thuis. Papa had Desley al gezegd dat als wij thuis waren hij toch de huisartsenpost wilde bellen want dit was niet goed. Wij gebeld en we konden gelijk komen. Daar dachten ze eerst aan hepatites B, maar toch wilde ze ons doorsturen naar het ziekenhuis. Daar werd hij verder onderzocht en werd er bloed geprikt. Uiteindelijk na een tijd gewacht te hebben kwam de arts om wat testjes te doen. Op zijn buik drukken, van zn bed af springen. Niks duidde er echt op dat het een blinde darmontsteking zou zijn. Achteraf bleek het dat wel te zijn. Tijdens de scan konden ze zijn blinde darm niet eens meer terug vinden, die is gewoon uit elkaar geklapt! Er zat een liter pus in zijn buik. Die nacht hebben ze hem gelijk geopereerd.  3 weken lang heeft hij in het ziekenhuis gelegen, hij is 2x geopereerd. 3 weken lang onzekerheid over wat ons te wachten stond. Achteraf kregen we te horen dat we geen 24 uur later hadden moeten komen, want dan hadden we hem kwijt geraakt. Als je dat dan nog eens hoort, stort je wereld even in. Maar ben je ook blij dat dat niet zo is. Hij is er nog, godzijdank!

Vanaf die periode heb ik geleerd om te genieten van alles wat je meemaakt. Het kan zomaar over zijn. Dat moment heeft me dus echt veranderd, ik geniet van elke dag!

*Vier het leven om je heen. Hang de slingers op en dans met iedereen.
Het leven is al veel te kort. Ja, en alleen is maar alleen
Dus deel je hart met iedereen, hier om je heen. Wees niet alleen.

Droom,durf,doe en deel met iedereen!*

3Dimensies

Wie kent hem niet, Marco Borsato. Ik denk wel de bekendste zanger van Nederland. Een top artiest!
En ik mag hem aankomende zaterdag in het echt gaan zien en horen.
Tijdens het eerste concert "3Dimensies" in het Gelredome in Arnhem.
Met gast optredens van: Ben Saunders, Lange Frans & Krystl.
Samen met een paar vrouwen gaan we zaterdag lekker op tijd, het wordt tenslotte mooi weer, richting Arnhem. Op naar een gezellig avondje dansen, zingen en vooral genieten van top muziek!
En ik kan niet wachten om Kom maar op (Vrij) het nummer samen met Lange Frans live te horen.

Ik verwacht dat het echt een ongelofelijk mooi concert gaat worden. Hij heeft mooie muziek, tempo en ballads, dus daar gaat het echt niet aan liggen.
Dus zaterdagavond:  Kom maar op!

Dag 14 Een brief aan iemand die je heeft teleur gesteld.

Als ik een brief zou moeten schrijven aan iemand die me teleur heeft gesteld ben ik morgen nog bezig. Er zijn zoveel mensen die me weleens teleur hebben gesteld.

Denk aan vriendinnen die je laten zitten, mensen die liegen en ga zo maar door.

Daarom is het misschien maar beter om geen brief te schrijven. Dus bij deze: Mensen die mij ooit teleur gesteld hebben, bedankt! Ik heb nu een leven zonder jullie en daar ben ik heel blij mee! Want wie wil er nou leven met zulke mensen die je teleur stellen?

Dag 13 Een herinnering die je altijd aan het lachen maakt

Ik heb zoveel herinneringen die me nu weer aan het lachen kunnen maken. Herinneringen die ik voor altijd met me mee zal dragen. Die me overal weer zullen opvrolijken.

Maar de herinnering die me nog steeds aan het lachen maakt is het weekendje naar Disney. 18 februari 2011 was het zover, na 8,5 jaar wachten gingen we eindelijk naar Disney! En het was echt geweldig. Ik heb zo genoten. Het was een weekend vol gezelligheid,lol, en we konden alles gewoon even vergeten. Met het gezinnetje even weg van thuis en lekker genieten in Disneyland waar alles tot leven komt. Als ik de foto’s nu bekijk denk ik terug aan een geweldig weekend vol lol! Er verschijnt dan weer een lach op m’n gezicht.

Dag 12 Je jeugdidolen en idolen van nu

Nee voor mij geen spice girls. Ik was fan van K3. Ik had cd’s, kussens, een dekbedovertrek,posters, en heel veel verschillende plaatjes uit tijdschriften of van internet. Ik kon alle liedjes van voor naar achter meezingen, zelfs de tekst van de achtergrond zangeressen.

Ik was daarom ook helemaal door het dolle heen toen we naar een concert gingen. Ik ging K3 zien. Wat een feest was dat. En ik moet heel eerlijk zeggen, als ze nu op tv zijn en ze zingen in liedje van toen ken ik hem nog steeds.

Maar nu ben ik natuurlijk geen fan meer van K3, maar van wie wel?

Mijn idolen van nu zijn: Nick&Simon, Marco Borsato, Bruno Mars&Adele.